Mijn dagboek bestaat 1 jaar

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik mijn eerste stukje schreef in dit dagboek. In dat jaar is mijn dagboek bijna 45.000 keer bezocht! Dat had ik nooit kunnen denken toen ik begon. Natuurlijk zijn het geen 45.000 verschillende mensen. Ik weet dat ik vaste lezers heb omdat ze regelmatig reacties plaatsen of me mailen. Hoeveel verschillende mensen mijn dagboek lezen zal ik wel nooit te weten komen. (Als iemand kan helpen om het aantal lezers te verhogen, graag; strooi mijn de naam van mijn weblog maar rond op Internet.)

Het leuke van zo'n dagboek is dat je terug kunt kijken. En het handige aan een weblog voor dagboek is dat je gemakkelijk terug kunt verwijzen. Terugkijkend merk ik dat ik soms wat beter op mijn taalgebruik moet letten. Ik ben niet ordinair en zo wil ik ook niet overkomen.

Ik heb geschreven over mijn herinneringen aan mijn eerste seks met jongens.

En over mijn allereerste eerste lesbische ervaringen, nog voor ik iets met jongens had.

En ik heb een beetje beschroomd geschreven over het vriendje dat me betaalde voor seks. Nu deert het me niet meer dat het hier te lezen is.
Toevallig liep ik hem onlangs na zoveel jaren tegen het lijf. Bij V&D stonden we ineens naast elkaar. Hij was met een (zijn?) vrouw en twee jonge kindjes (zonder twijfel de zijne, ze leken sprekend op hem). We schrokken allebei een beetje van deze onverwachte ontmoeting. En wat zeg je dan tegen elkaar? "Hallo, wat toevallig zeg", "lang geleden", "hoe gaat het met je", "leuk om je weer eens ontmoet te hebben", "doei". Tja, na al die jaren is er niet zoveel meer om over te praten. En al zeker niet in deze situatie. Ik vraag me af wat hij later, toen ik weg was, tegen zijn vrouw heeft gezegd waar hij mij van kent.

Ik heb ook geprobeerd onder woorden te brengen hoe het met mijn biseksuele gevoelens zit, erg gecompliceerd.

Ik heb mijn dierbare herinneringen aan mijn wilde jonge jaren als (mislukte) student aan mijn dagboek toevertrouwd.

En op wat voor mannen en vrouwen ik val.

Dat was allemaal in het begin van mijn dagboek. Later ben ik meer gaan vertellen over mijn dagelijkse dingen.

Over Peter en zijn fantasie over mij (de geilaard).

Het bezoekje van Gerda (de liefste van de hele wereld).

Over mijn steeds sterker wordende verlangen naar John en Els.

De twee avontuurtjes met de knullen in Breda heb ik aan mijn dagboek toevertrouwd, hier en hier. Ik ben er blij om dat ik dat met zoveel detail heb gedaan, want het roept weer heerlijke geile gevoelens op als ik het teruglees. Alsof ik het opnieuw beleef. Dat werkt dus echt, zoals ik had gehoopt.

En het voelt o zo horny dat letterlijk de hele wereld mee kan lezen. Chinezen in Peking, Yankees in New York, Jappen in Tokyo, yuppen in Amsterdam, de paus in Rome, JP Balkenende, George Bush, mijn collega's, mijn baas... Oké het is in het Nederlands geschreven. Maar telkens als ik er weer even bewust aan denk, dat letterlijk iedereen op deze wereld - inmiddels al een jaar - via dit dagboek in mijn intiemste leven kan rondneuzen stijgt mijn seksuele opwinding ten top. Alsof de hele wereld onder mijn lakens toekijkt hoe ik wordt genaaid. En dat zonder dat mijn neukertjes daar iets van weten. Dat besef is... geil!

Ik vond het vroeger in mijn studententijd al opwindend om seks te bedrijven in aanwezigheid van anderen. Bij die twee jongens in Breda wond het me ook bijzonder op toen die knul samen met Hester open en bloot toekeek hoe zijn vriendje zich op me uit lag te leven.

Ben ik dan toch een fetishist? Misschien wel. Terwijl ik toch eigenlijk een hele normale vrouw ben die iedere dag, net als ieder ander, gezellig met collegaatjes bij de koffieautomaat staat te keuvelen over het weer, de prijs van de benzine, de slechte boontjes bij Albert Heijn, lekkere receptjes, de vakanties en de perikelen op het werk. Ze moesten eens weten wat er in me schuilt... ik zou me rot schamen. En toch kunnen ze alles in mijn dagboek lezen. Misschien leest mijn baas wel iedere dag in mijn dagboek, zonder dat hij weet dat ik het ben.

En als hij zou vragen of ik het ben, zou ik het hoogst verontwaardigd ontkennen. Maar natuurlijk gaat hij dat niet vragen aan me. Want als hij het wel doet geeft hij daarmee zomaar aan een net onschuldig meisje prijs, dat hij zulke dingen leest op Internet. Dan zou iedereen op het werk best wel eens snel te weten kunnen komen dat hij fantaseert over mij... En dat wil hij natuurlijk niet.